Opowiem Wam jej historię

Tydzień temu, jak co roku o tej porze, znienacka wypadły moje urodziny.. W związku z czym w moim małym lalkowym królestwie pojawiła się pewna większa towarzyszka...Właściwie do końca nie byłam pewna jaką lalkę dostanę, wiedziałam tylko, że większą...gdyż mój luby, konsekwentnie trzymał to w sekrecie. Domyślałam, się jednak, że to może być właśnie ta, bo już od dawna zadręczałam go jej zdjęciami w internecie.... No i tak postanowił spełnić moje marzenie :)

A teraz krótka historia owej panny.

Przyjechała tak zapakowana.

A tak wyglądała kiedy ją odpakowałam.. tak to wspaniała Maudlynne Macabre, w której zakochałam się od pierwszego wejrzenia, gdy tylko pierwszy raz ją zobaczyłam na cudownym blogu Mangusty! :)

Mój mężczyzna postanowił, od razu zabrać mnie na sesje zdjęciową nowego nabytku. A, że od niedawna jesteśmy szczęśliwymi posiadaczami nowego aparatu, obojgu nam to sprawiło niesamowitą frajdę. Pojechaliśmy do Parku Szczytnickiego, gdzie oboje, zarówno ja, jak i mój narzeczony, maltretowaliśmy biedną Maudlynne zdjęciami... wymyślając przy tym dla jej zdjęć przeróżne historię. Wspaniale się bawiliśmy, a oto efekty naszej wspólnej pracy.

No więc Maudlynne jak głosi jej ,,pudełkowa historia'', jest bardzo wrażliwą i nieco niezwykłą 10-letnią dziewczynką. Dlaczego niezwykłą? A, bo widzi duchy i może z nimi rozmawiać. Dotychczas uczyła się w domu, jednak rodzice postanowili ją nieco uspołecznić i posłać do rówieśników. Mieszka w starej wiktoriańskiej rezydencji i przyjaźni się z Victorią ( która jest duchem), a także z gadającym krukiem o imieniu Edgar Allan.. ( całkiem normalne jak na 10 latkę, nie?)

No więc w naszej interpretacji, Maudlynne czuła się nieco osamotniona w tym wielkim molochu..

Spędzała dnie, rozmyślając i marząc o tym by, któregoś dnia się stąd wyrwać..

Miała w zwyczaju wspinać się na najwyższe drzewo i wyglądać za wielki, wysoki mur, którym otoczona była jej rodzinna rezydencja..

No i co tu dużo mówić.. od samego myślenia, niewiele się zmienia.. więc Maudlynne stwierdziła, że czas się zbierać.

Oczywiście były też chwile zawahania... ,, Co ja robię? jak ja się stoczyłam!''

Ale koniec końców, dzielnie zeszła na sam dół.. A wierzcie mi, nie takie to proste jak się ma niecałe pół metra wzrostu...

,, No, no, było jednak trochę wysoko..''

A za murem, życie od razu nabrało kolorów!

I tak zaczęła się era większych lalek.. 

Na koniec wiewiórki, które obskoczyły nas jak szalone...zainteresowane sesją.. naliczyliśmy ich z 10 w jednym miejscu ! :D

Pozdrawiam, Ola